nakisamang kalangitan

matagal-tagal na ding hindi tumatahak ang mga luha sa pisngi ko... nung disyembre pa yung huli...

hindi pa rin ako ganoon kanormal kung luha, iyak, pasakit o kalungkutan man ang paguusapan, ako kasi yung taong nanaising balewalain na lang yan... hindi para mapagtakpan at mag-inarteng matapang ako... ayaw ko lang na may mga malulungkot para sa akin.

lubos lamang ang pagaaalala ko sa iba..

"ayaw kong ako ang magiging rason ng kalungkutan ng mga taong nasa paligid ko"

yan yung tinatawag sa ingles na "selfless love"

mahirap, kung tutuusin. pero mas hindi ko kakayanin kung hindi ko isasabuhay yan.

masaya na rin na nailabas ko ang luha kasabay ng paghihirap ko kay tatay lee, hindi ko siya tatay pero kinokonsidera ko siya bilang isa. isa ito sa minamahal ko na kaibigan ngayon...

matagal din ang pag-uusap namin. lumiwanag na nga't lahat. umaga na, kelangan ko ng umuwi...

ito ang pinakanatunan ko sa kanya

na tama naman ang ginagawa kong accountability sa iba yun nga lang, nabibigatan ko kasi hindi ko ito ipinapasa-Diyos.

okay na ako... umuwi, natulog.

pupunta kasi ako sa paranaque para tapusin ang thesis namin.

ng maibahan sa sistema...

hindi ako magiinarte, pero... parang hindi malabo na, meron akong malub....blahblahblah...

napaisip, siguro... wala na akong future kaya hindi ko na naiisip ang future ko...

habang gumagawa ng thesis napatanong sa mga kagrupo...

koo: ano kayang nararamdaman ng mga taong malapit ng mamatay?

kent: ANG DAMI MONG INIISIP

"ang DAMI KONG INIISIP"

yan ang madalas kong marinig sa mga tao ngayon....

==============================================================================

nagiging bugnutin na ako..nakakainis.

==============================================================================

usap blog.... masaya naman akong naitulak ko si jez, gboi at pidoy na magblog sa labas ng dating blogsite na sinusumpa ko..hehe

sige, sulat lang kayo...

==============================================================================

kanya-kanya ang istilo ng mga tao, kaya mahalin nalang natin kung ano yung ATIN

==============================================================================

kaninang ala-sais

cheng: o, ano, naghihintay ka nanaman ng sunset

koo: (ngumiti....)

==============================================================================

naghintay ng ilang sandali.... ang liwanag ng araw, nagpapaalam na... bumaba ako ng building.... 8th floor, tinakbo ko pa ground floor...

okay naman, lumawit lang ng konti yung dila ko...



(sa school to, FEU)

tinex ko si kah, jez at karol upang sabihing napakaganda ng kalangitan...

pag balik ko sa itaas... "hinahanap ka kaya ng lahat kanina....."

"nasaaaan si koooookooooo, dali ang ganda ganda ng kalangitan"

hmmm, Nakaiwan naman pala ako ng alaala sa mga kaklase ko..alam na nila na inaabangan ko talaga ang mga ganoong pagkakataon...

masaya ako na masaya sila para sa akin....

at naghinayang na hindi ko nakita yung nakita nila....na sa katunayan ay nakita ko, at hinanapan pa ng ibang anggulo...

================================================================================
(sa text)

karol: malungkot?

koo: sino? ako? bakit mo naman sinabi?

karol: hindi, yung sky?

koo: malungkot nga yun sky, pero the sky was trying to show how worthy "she" was to be looked at...and appreciated

nakakawindang na si karol... na taong hindi ganoon ka-okay sa art analysis ay nakaramdan ng kalungkutan sa panahong iyon..

================================================================================

karamdam-ramdam na nga ba?